De laatste lootjes..

Lieve lezers, als eerst wederom sorry dat het alweer weken geleden is dat we een blog hebben geplaatst, de dagen vliegen hier om. Nu, in de bus tussen Dar en Mikumi (waar je heel wat uurtjes voor nodig hebt), weer een poging om jullie bij te praten over onze avonturen!

We zijn onze laatste blog geëindigd in Mombassa, wat was Mombassa heerlijk. Het echte vakantiegevoel! De ochtend na het plaatsen van onze laatste blog zijn we het hostel uit gegooid, want die hadden we maar tot die dag geboekt (jaja, eerst Tanzania uit gegooid, toen het hostel uit gegooid...). Omdat we nog niet weg wilde hebben we nog twee nachten in een hotel om de hoek geslapen en genoten van het luxe luie leven met heerlijk eten, zwembad en zon! De laatste avond hebben we pizza gehaald en zelfs een drankje bij de slijter en zijn we daarmee naar het strand gegaan, heerlijk!
Bij de grens was het even spannend omdat we natuurlijk net een visum voor Tanzania gehad hadden, maar we mochten uiteindelijk gewoon het land weer in en na nog en dag reizen waren we weer ‘home sweet home’ in Mikumi. In de bus werd het trouwens goed duidelijk hoe ingeburgerd we ondertussen zijn; op dag 1 in de bus riepen we ‘WAAAAAAHHHH AAAPP!!’, ondertussen op dag 100 was het ‘he Inge, aap’, ‘he Joke giraffe’.

Op stage hebben we de week na terugkomst bij de OPD (out patient department) meegelopen. Waar dokters spreekuur houden en patiënten dus behandelen, medicatie voorschrijven of besluiten dat de patiënt opgenomen moet worden.

Tijdens deze dagen ook weer grappige gesprekken gehad met de artsen over bijvoorbeeld het feit dat hij het bijzonder vindt dat Nederlanders maar een paar drankjes doen op een avond (en dan na het tweede drankje zeggen dat het mooi is geweest). Het is in Tanzania duidelijk dat met drinkt of niet drinkt, maar een gematigd drinken bestaat niet zo. Daarnaast gingen de gesprekken weer over trouwen, uithuwelijken en koeien betalen. Tijdens de werkdagen op de OPD was er ook tijd om uitgebreid Nederlandse les te geven en even te snacken met de artsen, want dat kan allemaal tijdens het spreekuur.
De twee weken daarna bij het lab meegelopen. Super leuk, omdat we daar natuurlijk helemaal geen ervaring mee hadden; bloedprikken, allerlei testen doen zoals malaria-test, HIV-test en bloedgroepbepalingen en van alles onder de microscoop zien. Hoewel het tegen viel dat de malariaparasieten geen kronkelende monsters waren, zoals verwacht. Wij, als toekomstig verpleegkundigen kicken er duidelijk veel te hard op als iemand goed prikbare aderen heeft, als we er dan ook nog eens daadwerkelijk een naald in mogen zetten en dat bloedgroeptesten is echt net vingerverven met bloed (wel veilig met handschoenen en al, want daar ben je je in een land waar HIV veel aanwezig is wel bewust van!). Dat, inclusief gezellige collega’s, maakte dat we daar twee leuke, leerzame weken hebben gehad. Met dus ook weer grappige gesprekken over bijvoorbeeld ‘ik ben zwart, zo zwart als een aap’, ‘nou wij zijn wit, zo wit als een ijsbeer’... en natuurlijk over trouwen...
Tussendoor nog twee keer mee op out-reach geweest, waarvan we een keer gestrand zijn in het dorp in het niks.... Want op het moment dat wij klaar waren bleek dat de auto weg was, die was naar Mikumi en kwam pas een paar uur (wachten, spelen met kinderen en zoete aardappel eten) later weer opdagen om ons op te halen.
Onze laatste stageweek bestond uit twee nationale feestdagen (die we, niet vervelend, met een sapje aan het zwembad in het zonnetje hebben doorgebracht). De andere dagen hebben we her en der nog eens meegekeken; bij de kliniek die de controles en medicatieverschaffing van HIV-patiënten regelden en de ultrasound en X-ray afdeling, tof om gezien te hebben! Vooral omdat we dit soort dingen in Nederland niet snel zouden zien tijdens een van onze stages.

Het is ondertussen duidelijk winter aan het worden en hoewel we het een beetje overdreven vinden dat men hier dan meteen in ski-jack gaat lopen kan het ondertussen ’s avonds zo afkoelen dat ook wij met dikke vesten lopen en onder twee dekens slapen! Gelukkig is het overdag nog steeds zonnig en warm:)

De afgelopen vier weken zijn wij nog de hele tijd met z’n vijven geweest, samen met de drie andere stagiaires. Dat is heel gezellig geweest! Regelmatig uiteten en filmavondjes. We hebben regelmatig Maandagavondborrels, Vrijdagmiddagborrels etc gehouden:P Waarbij we hebben uitgevonden dat we zelf heerlijke guacamole en ailoli kunnen maken, dus met stukjes toastbrood een chipje, blokje kaas en een drankje erbij (want we weten ondertussen de adresjes voor bier, wijn en wodka te vinden in Mikumi) hadden we heerlijke borrels. Zwaar leven hier in Afrika dus. Daarbij moest het EK gevolgd worden, Inge was hierin de aanstichter maar de rest werd al snel enthousiast. Dit had als gevolg dat we heel wat avondjes in een bar  in Mikumi met een drankje hebben zitten kijken. Vijf blanke dames die voetbal kwamen kijken waren natuurlijk heel vreemd voor het overige, lokale, mannelijke publiek. De voetbalgekte is zo uit de hand gelopen dat we een beamer van het ziekenhuis hebben geleend en ook nog heel wat wedstrijden thuis hebben gestreamed. Matrasje erbij op de vloer van de woonkamer en dus de wedstrijd groot op de muur geprojecteerd, heerlijk hoor!
Dit was nog niet het einde van de voetbalgekte want we hoorden dat het in Mikumi de Kurua Cup gaande was, dus hebben we afgelopen weken ook een aantal keer om het veld in Green gezeten. Twee dingen werden snel duidelijk. Ten eerste de wedstrijden werden erg serieus genomen met scheids, vlaggers, een afgezet veld, mooie tenues, veel publiek en een vrij hoog niveau voetbal. Ten tweede werd duidelijk dat de helft van het publiek meer oog had voor die witjes die langs het veld zaten (op een gegeven moment met kleedje en al erbij gingen zitten, in de rust een muziekje aanzetten, een lolly erbij pakten). Toch hoorden we er ook wel thuis, want we kwamen genoeg mensen tegen die we kenden om even een praatje mee te maken, juichen voor ziekenhuiscollega’s die aan het voetballen waren en zelfs na de wedstrijd even bij een collega die naast het veld woonde thuis uitgenodigd te worden. Was leuk om bij hem op de bank met gospelmuziek op de achtergrond een sinaasappel te eten:P

We hebben zelfs met ze vijven in het weekend bedacht dat het toch wel ideaal zou zijn als we een pizza van het restaurant konden bestellen en thuis konden laten bezorgen. Dus er werd gebeld en even later hadden we daadwerkelijk pizza thuis laten bezorgen in Mikumi!!

Als je je af vraagt of dat het toppunt is wat we met z’n vijven hebben uitgespookt, nee hoor. Het werd tijd voor een huisfeest!! Die stond namelijk op onze bucketlist en Heleen, Charlotte en Michelle zagen het ook wel zitten! Dus werd het halve ziekenhuis uitgenodigd (want zelfs wij vonden het hele ziekenhuis een beetje overdreven) en de dames zouden een heel buffet regelen (want, hoewel wij een Nederlands-avond-borrel-feestje wilde geven werd ons toch wel even verteld dat er bij een Tanzaniaans feest eten en dan met name kip hoorde). Aangezien de dames vonden dat we aan twee kratten bier genoeg hadden zijn we zelf nog maar even Mikumi in geweest om nog wat extra; bier, wijn en Tanzaniaanse shotjes te halen. De kurk van de wijn zat trouwens zo dicht dat we die met een dikke stift en een Nutella-pot naar binnen hebben geslagen, je wordt toch handig zo:) De dag van het feest druk in de weer geweest om alle tafels en stoelen goed te zetten, slingers aan de waslijn te hangen en de sangria (die als cadeautje voor de andere meiden uit Kenia meegekomen was) te maken. Het feest was geweldig! Men heeft eerst netjes op stoeltjes zitten eten, wat ons best wel stijf leek maar men was erg tevreden. Daarna kregen we van het ziekenhuispersoneel een bedank-woordje en allemaal een mooie doek aangeboden, heel leuk! Toen ging de muziek harder, op de veel te heftige stereo-installatie die we van een dokter op het terrein hadden geleend en is er tot in de late uurtjes (met een steeds kleiner groepje...) gedanst!
Afgelopen week, veel te vroeg ’s ochtend, afscheid genomen van Charlotte en Heleen die nu lekker op Zanzibar zitten en daarna door gaan reizen

Ondertussen zijn er al veel dingen waar we aan gewend zijn zoals bijvoorbeeld apen rond het huis en op het ziekenhuisterrein, de kans dat er een salamander uit de broodrooster komt, huwelijksaanzoeken krijgen ongeacht waar je bent of hoe je erbij loopt, leven in kleding die voelt als een pyjama, bijna nooit make-up dragen, alles en iedereen eindeloos groeten, onze automatische taakverdeling in ALLES en de kans dat er tijdelijk geen stroom of water is. Dit laatste was helaas laatst wel een beetje extreem toen we dik drie dagen zonder water hebben gezeten en uiteindelijk bij Tan Swiss zijn gaan zwemmen en douchen omdat het echt nodig was:P En een paar weken terug hebben we heel wat wasjes op de hand gedaan omdat de wasmachine stuk was. Ondertussen kunnen we dus erg genieten van de momenten dat we een warme douche hebben, een wasje kunnen draaien en de wc doortrekt en nadat de stroom een tijd uitgevallen was hebben we een avond op het terras letterlijk zitten juichen toen de stroom weer aan ging!

Het is moeilijk te omschrijven hoe rustig en fijn het leven in Mikumi is en na 3,5 maand voelt het echt als thuis. Het is dan ook heel moeilijk om nu te bedenken dat we Mikumi over drie dagen gaan verlaten.