Zon, palmbomen en hangmatjes !

Inmiddels zijn we alweer 69 dagen van huis,  ruim 220 pagina’s verder in ons dagboek,  2 Afrikaanse feesten rijker, hebben we al minimaal 19 friet-, rijst, en spaghetti dagen gehad en hebben we al veel interessante, bijzondere dingen meegemaakt. Het is één groot avontuur ! Er zijn ups en downs, maar daat hoort er allemaal bij. We blijven ons over veel dingen steeds weer verbazen, terwijl andere dingen veilig en vertrouwd voelen. We missen thuis, familie, vriendjes en vriendinnetjes. We zijn inmiddels ook al dik over de helft van onze stage weken (nog maar 4 weken te gaan) en dat wordt gevierd met een mini-vakantie !

Het is alweer bijna een maand geleden sinds de laatste blog, dus er is weer genoeg te vertellen ! Na de RCH zijn we op de vrouwenafdeling (female ward) begonnen en hebben we hier 2 weken gestaan. We hebben hier veel verschillende dingen gezien, van hartproblemen tot incomplete aborties, van ouderdomsverschijnselen tot HIV. De dames die we met HIV gezien hebben, zijn helaas  bijna allemaal overleden in een vrij korte periode na opname, mensen komen dan heel slecht binnen en dan is het al bijna klaar. Heel naar om te zien vaak. Na de vrouwenafdeling hebben we een weekje de kinderafdeling gedaan. Hier lagen veel kindjes met malaria, bloedarmoede en longontstekingen.  Het ligt hier bomvol met moeders en kinderen.

Tussendoor hebben we nog andere dingen gedaan in het ziekenhuis. Ongeveer 3 weken geleden werd er in het ochtend rapport gezegd dat er een te kort aan bloed was in de bloedbank. Vervolgens werden wij als witjes nog eens aangesproken in het Engels met “If anyone would like to donate, they should go to the bloodbank”. Uiteindelijk hebben we aan het eind van de dag met z’n allen bloed gedoneerd. Dit was een hele happening en er kwamen veel mensen kijken want ja, witjes gingen doneren. Ook hebben we verschillende operaties bekeken. Dit waren meerdere keizersnedes, twee hydrocel operaties (verwijderen van vocht in de balzak), hernia operatie (wat later een liesbreuk bleek te zijn), incomplete abortie waarbij de baarmoeder werd schoongemaakt, het verwijderen van de blinde darm en twee keer het verwijderen van de baarmoeder. Dit heeft heel wat indruk gemaakt en was machtig interessant. De dokter vertelde veel over wat we konden zien en liet ook nog even bijvoorbeeld de dikke en de dunne darm zien, die hij er even uithaalde.

Op 12 mei was het Nursing Day en dit werd een dag later uitbundig gevierd. De dag begon voor ons met het versieren van de RCH hal, hier hebben we, net als bij het afscheidsfeest, allerlei doeken opgehangen, omdat hier ’s avonds een mis gehouden ging worden. Toen we hiermee klaar waren mochten we even naar huis om te rusten, zodat we aan het eind van de middag weer helemaal fit waren. Rond een uur of 3 werden we weer verwacht bij de RCH. Hier kregen we een spandoek in onze hand gedrukt, die we tijdens de optocht vast moesten houden. Dit was heel gaaf ! Al het verpleegkundig personeel ging in optocht door Mikumi heen, begeleid door trommels en trompetten. Na de optocht was er een mis waarvoor kaarsen werden uitgedeeld en aangestoken. Halverwege de mis moest het personeel naar voren om de eed van Florence Nightingale af te leggen (in het swahili), terwijl men in één hand de kaars had en de andere omhoog had. Na de mis ging iedereen met kaarsen, onder begeleiding van de trommels naar de afdelingen. Hier deelde de directeur zeepjes uit aan alle patiënten, iedereen was erg dankbaar en dat was leuk om te zien. Na deze hele ceremonie konden we ons even snel omkleden en ’s avonds gingen we naar VETA waar het feest werd gehouden. Alle gasten zaten binnen en het verpleegkundig personeel moest buiten blijven wachten. Ondertussen hebben wij goede gesprekken gehad met mannelijk personeel over het hebben van relaties, cultuurverschillen en trouwen. Na wat wachten gingen we onder begeleiding van trommels dansend naar binnen, naar de voorkant van de hal. Hier hebben we gezellig wat gedanst en daarna konden we gaan zitten en werden er praatjes gehouden. De hele avond was een afwisseling van praatjes en dansjes, erg leuk. Enige typische Afrikaanse was, dat niet alles te plannen valt, en ook het eten niet, want dat kregen we pas om 2 uur ’s nachts, haha !

Drie weekenden geleden zijn we samen met Charlotte, Heleen & Fortunatus naar de Suger Cane Company in Kilombero geweest. Hier hebben we gezien hoe de suikerriet fabrieken er uit zien en hoe de suikerriet velden er uit zien. Verder hebben we nog wat rondgereden door de velden, richting de bergen en weer terug naar Kilombero. Hier hebben we nog een hapje gegeten en zijn daarna (via een omweg, eerst naar de markt, toen een fiets aangereden en moesten we wachten en toen naar iemands huis om “hallo” te zeggen) weer naar huis gegaan. Het weekend er na zijn we samen met Charlotte & Heleen naar de Udzungwa Mountains geweest. Dit was erg gaaf ! We gingen in een veel te klein busje (waar eigenlijk maar 7 mensen in horen) met 16 mensen op weg naar Kilombero. Hier konden we overstappen op een wat luxere auto om naar de bergen te gaan. Hier verbleven we bij Hondo Hondo, leuke huisjes met bavianen in je achtertuin. Nadat we gesetteld waren zijn we richting headquarters gegaan om een gids te regelen en het park in te kunnen. Berg op was heftig. Je klom snel hoger en in een flink tempo. Gelukkig was het het zeker waard want aan het eind van de rit kwamen we bij een prachtige waterval aan van 180 meter hoog waaronder je heerlijk kon zwemmen. Snel de bikini aan en in het ijskoude water. Na een tijdje wendde het gelukkig, je moest er even doorheen. Na wat gezwommen te hebben zijn we weer gaan lopen, dit was dezelfde route terug. Eenmaal terug hebben we lekker gedoucht en stond  daarna het eten al voor ons klaar: bieflap met aardappelkroket. Hierna zijn we bekaf naar bed gegaan. De volgende dag stond alweer een lekker ontbijtje voor ons klaar, waarna we weer naar het park zijn gegaan. Dit keer gingen we naar de Prins Bernard waterfall, die door prins Bernard geopend is. Dit was een kleinere waterval, maar wel makkelijk te bereiken. Na een hele wildernistocht de waterval af kwamen we bij een ondiep plekje waar we eventueel konden zwemmen. Joke is het water ingedoken en Inge is met de benen in het water foto’s gaan maken. Hierna was het alweer tijd om terug te gaan en weer richting Mikumi te gaan, want we wilden voor het donker thuis zijn. Na alles te hebben ingepakt, hebben we onder de mangoboom gewacht tot er een bus voorbij kwam. Dit was een heftig busritje, want de eerste 20 km was over een onverharde weg, waar de bus hard overheen scheurde. Veel hobbelen en heen en weer en op en neer was te hilarisch voor woorden. Tijdens de busrit is Inge nog uitgehuwelijkt door Heleen, want een jongeman vroeg of ze wilde trouwen, waarop Heleen vol overtuiging antwoordde: Hamna Shida, hamna shide (geen probleem, geen probleem). Altijd fijn.. HAHA. Uiteindelijk heeft hij zijn nummer op z’n buskaartje geschreven en deze aan Inge gegeven, haha.

Afgelopen vrijdag zijn we gezellig met Charlotte, Heleen, Jeroen & Michelle uit eten geweest. Na het eten zijn we nog ‘mikumi in gegaan’ en bij een pooltafel en een bar de hele avond gezeten. Later werden we ook nog vergezeld door collega’s van het ziekenhuis, wat erg gezellig was. De avond was lang en de nacht was kort, vooral omdat onze wekker al om half 6 ging, want we moesten om half 7 bij de bus zijn. Dit weekend zijn we naar Mombasa gereisd. Dit was een prima te doen ritje. Eerst zijn we met de bus via Morogoro naar Segera gegaan. Hier zijn we overgestapt in een klein busje richting Tanga. We hebben in een heerlijk luxe hotel overnacht en zijn uitgerust weer verder gegaan naar Mombasa. Vanuit Tanga zijn we weer in een klein busje gestapt, die ons naar Mombasa heeft gebracht. Bij de grens hebben we een visa voor Kenia gekregen, wat wel even spannend was. Eerst door het ene gebouwtje om “het land uit te gaan” en toen naar het volgende huisje waar we formulieren moesten invullen en zelfs meegenomen werden een hokje in om alles even goed te checken. Alles was prima en we konden gelukkig snel verder. In Mombasa werden we ook nog verrast dat we het water over moesten met een Ferry. Eenmaal bij de bushalte aangekomen zijn we in een karretje gestapt en via een bank naar het hostel gegaan.

Verder is het leven hier fijn. We hebben al in de oceaan gezwommen met hele hoge golven, in het hostel is een zwembad, met ligbedjes, een bar in het water, loungegedeelte, veel hangmatjes, een volleybalveld en een basketbalveldje en veel activiteiten. Kortom, niks te klagen. Gisteren zijn we nog naar een club geweest om naar een band te luisteren en ook dit was erg gaaf en gezellig.