Don't worry about them, they are like friends !

Vanochtend zijn wij om zes uur ‘s ochtends naar de kerk geweest ! Ja, ja WIJ zijn om ZES UUR ’S OCHTENDS naar de KERK geweest. Nouja, we moesten om zes uur vertrekken, omdat de mis om half zeven begon. Nadat het weer een hele ervaring was om in een badaji (mini auto/brommer op 3 wielen) te zitten terwijl het donker en blubberig is, kwamen wij ruim op tijd aan bij de kerk in Mikumi – Green. Onze vriendelijke dokter heeft ons een kleine rondleiding gegeven op het terrein en ons een beetje verteld over hoe een mis er ongeveer uit ziet. Voor zover wij het meekregen kwam het hier op neer: af en toe staan, af en toe knielen, af en toe lopen. Een mis hier gaat heel anders dan bij ons in Nederland, maar toch ook wel heel erg hetzelfde. Voor het geval het nog niet duidelijk is, het gaat om een Rooms-Katholieke kerk. Als men binnen komt slaan ze eerst een kruisje onder de deurpost. Hierna lopen ze naar de banken, waarbij voor de ze in de bank schuiven, ze eerst op een knie gaan (iets wat inge noemt: squaten in de kerk), dan een plek uitzoeken, voetenbankje omlaag en op de knieën bidden. Als dit allemaal gedaan is, gaat men zitten en wachten tot de mis begint. De mis begon, zoals elke mis begint. Hierna kwam een gewone mis, die in het Swahili was, waar we dus weinig van gevolgd hebben. Hoogte punten waren: het ge-wel-dige koor, echte Afrikaanse muziek, waarbij de dames af en toe ai-ai-ai tussendoor roepen en ze staan zelfs. Toch jammer dat de rest van de kerk stijf blijft zitten of staan. Verder was het geweldig dat een oudere vrouw, die met een doekje/sjaal stond te zwaaien, af en toe iets riep wat klonk als ECHOOO ECHOOO. De priester begon op een gegeven moment grapjes te maken, de hele kerk moest lachen, maar wij snapten er natuurlijk weer niks van. De mis was de moeite om vroeg voor uit bed te komen. En we kunnen hem van onze bucketlist strepen, want ja, wij hebben een bucketlist. Toen we thuis bij het guesthouse kwamen, zaten er weer wasbeerachtige dieren in de tuin (die wij voorheen huisaap noemde, ja we moeten ook nog iets vertellen over echte apen) en vanaf het terras zag Inge iets slangachtigs, gelukkig zagen we later ook wat poten en bleek het een leguaan te zijn. Het leven is mooi en zonnig.

Vanaf onze laatste update hebben we natuurlijk ook weer van alles meegemaakt. Woensdag werd ons bij aankomst op de Male Ward verteld, dat de artsenronde van die dag al was geweest (heel bijzonder die artsenronde van hier om 6am ’s morgens, of 1pm ’s middag of soms helemaal niet). Gelukkig nam een verpleegkundige het initiatief om te besluiten dat er dan niet zoveel te leren viel voor ons en dat we dus maar een dagje ergens anders heen moesten. Het werd de Maternity. Daar hebben we een paar uur twéé bevallingen gezien: HEEL indrukwekkend. Het kreunen van de vrouwen, het lompe douwen van de verpleegkundigen om het kind er uit te krijgen, al het bloed, het inscheuren, het inknippen, het wonder dat er opeens een prachtig klein mensje begint te huilen, de placenta die er uit komt en in een emmer wordt afgevoerd en de heftige naald (vishaak) en draad waarmee de boel weer wordt dichtgenaaid. WAT EEN ERVARING ! We zijn blij dit gezien te hebben en trots dat we niet van ons stokje zijn gegaan. Na de stagedag omgekleed, banaantje gepakt en met een badaji (die Inge potdomme makkelijk regelde met een hand en een lach) naar Green naar het internetcafé, dat dicht bleek te zijn. Terwijl de man ernaast ons duidelijk kon maken, dat hij van 10am tot 5pm open is. Ons Swahili is helaas niet zo goed om te kunnen vragen: MAAR WAAROM NU DAN NIET? Dus toen maar wat rondgeslenterd, een papaja gekocht (die 5 dagen later extreem onrijp bleek te zijn) aangezien dat er van alles te koop is en dat er zelfs een pooltafel is. Misschien dus nog een avondje poolen. Toen we terugliepen naar ons guesthouse greep Joke, Inge ineens vast, want in ONZE TUIN zaten APEN (dit keer echte apen), heel tof! Van heel dichtbij een stuk of 10/15 aapjes zitten bekijken op de trap van ons terras. GEWELDIG en het staat op de foto (zie foto’s).

De rest van de week hebben we met Sister Cystiva overlegd over de aankomende weken. Zij stelde voor om naar de vrouwen- of kinderafdeling te gaan. En op ons verzoek zijn we voorgesteld aan degene die de Out-reach organiseert en lopen we daar de komende week/tijd eens mee mee. We hebben ondertussen uitgevonden, dat we van onze simkaart hier een Wifi-hotspot kunnen maken. Conclusie: we hebben internet vanuit ons guesthouse. We hebben het heel gezellig hier met zijn tweeën en hebben heel veel momenten waarop we heel hard moeten lachen om onszelf, alle mensen hier en alle grappige opmerkingen.

Zaterdag hebben we lekker uit kunnen slapen (hhhhmmmmm) en luxe ontbeten met toast, gebakken eitjes en een kopje thee. Daarna wat voor school gedaan en toen hadden we eigenlijk het plan om wat dingentjes te gaan kopen, maar het begon te regenen. LANG EN HARD. Dus dat was balen. We zijn thuis gebleven en hebben wat gelezen en ontdooid toastbrood (want we hadden geen stroom, want hè, regen…) gegeten. Dus wij, met een heus boodschappenlijstje, op stap. In twee kraampjes naar telefoonkaartjes gevraagd, maar die hadden ze niet, dus wij toen (met een badaji) naar Green, waar we wisten dat ze te koop waren. Daar voor 35.000 TSH telefoonkaartjes gekocht, die man wist niet wat hem overkwam, de hele voorraad was meteen leeg. Dat is namelijk de prijs van een heuse internetbundel voor een maand, die we aan wilden schaffen (voor €14 euro, dus €7,- pp per maand is contact met thuis erg leuk). Verder weer wat wasmiddel gehaald, wat fruit, een avocado (hopen we) en wortelen. Is wel fijn om wat extra fruit en groente te hebben, aangezien dit bij het avondeten niet genoeg aanwezig is. De ATM doet het vandaag helaas niet, maar omdat de dames van hier vertelden dat hij het niet deed, doet wel geloven dat hij het normaal wel doet. Dus wellicht binnenkort pinnen.

Hier een selectie van onze grappige/ongemakkelijke/leuke momenten en opmerkingen/uitspraken:

“Joke die sociaal aan een verpleegkundige denkt te vragen: How was your day? En dat de verpleegkundige het dan half verstaat en antwoord: 43”.

“Inge die op het ziekenhuisterrein loopt, even niet voor zich uitkijkt, en in de lucht springt van schrik, omdat er een kat voor haar ligt (kindjes, die het op een afstandje zien gebeuren, lachen zich kapot)”.

“Inge die op het ‘tot ziens’ (kwaheri) van de dames van hier antwoord: dankjewel ! (asante)”

“Inge die überhaupt af en toe spontaan met dankjewel (asante) antwoord op Swahili opmerkingen van anderen, wat die (tot verbazing van Joke) vaak een heel normaal antwoord vinden”

“We waren bijna uitgehuwelijkt, tenminste, daar ging het over op de afdeling toen een vrouw zei: ja, maar zij kunnen niet eens op het land werken zonder tractor. Waarop de dokter lachend antwoorde, dat we dat vast wel kunnen leren”.

“Een nurse-assisstent die tegen ons zegt: ‘I like you, you are sweet, I like talking to you, Can we be friends?’ en die Inge de volgende dag begroet met een dikke knuffel”.

“Wij die op bed een film liggen te kijken en een POF horen aan de andere kant van de kamer, dat zal we een foto zijn die gevallen is. Inge gaat kijken en zegt opeens lichtelijk in paniek: jokeee. Het was een MEGA TOR (maar anders dan THOR)”.

“Wij die naar de dokter sms’en: ‘We saw monkeys at the guesthouse ! J’ Waarop hij terugstuurd: ‘Don’t worry about them, they are like friends”.

“De groenteboer, die vraagt of Joke een man heeft en vervolgens zegt: I be your husband. Nouuuuu, nee”.

“Inge, die al zo gewend is aan het lokale vervoerd, dat ze toen we in een AUTO terug van de kerk zaten zei: WAAAUW, dit is echt luxe, voel die vering !!”