Hobbelige zandweggetjes, Afrikaans afscheid en heerlijke vooruitzichten !

Onze stagedagen zijn interessant, deze weken zijn we op de RCH department; Reproductive child care, oftewel zorg voor zwangere vrouwen en jonge kinderen. Onze dagen zijn alsvolgd; na de ochtendmeetingen stroomt de ruimte van het ochtendgebed (wat dus tot deze afdeling behoord) vol met vrouwen (zwangere vrouwen of vrouwen met jonge kinderen). Christina, van deze afdeling, geeft voorlichting over gezonde voeding voor kinderen, de vaccinaties die ze krijgen etc. Deze kinderen worden vervolgens gewogen (door in een doek aan een weegschaal met haak gehangen moeten worden) en zo nodig ingeënt. Het inent programma wordt gesponsord door de overheid waardoor er, naar mijn mening veel kinderen ingeënt worden met een vrij uitgebreid vaccinatieprogramma, best vergelijkbaar met die van ons. Inge heeft hier veel bij mee gedaan. Joke ook deels en heeft verder meegekeken met de zorg voor de zwangere vrouwen. De meest interessante, vreemde, heftige dingen hierbij waren; dossiers die letterlijk in een stapel gezocht moesten worden, een meisje van 21 die zwanger was maar bloedde en veel pijn had waarvan de verpleegkundige het vermoedde uitsprak dat zij het kind niet zou willen en iets in had gebracht om een miskraam te krijgen, patiënten die pillen moeten krijgen die niet aanwezig zijn. ...... Door met haar mee te lopen en te leren hoe ik de positie van een baby voel in de buik van een vrouw ben ik door haar al benoemd als ‘ja, nu ben je ongeveer een vroedvrouw’.

Via deze afdeling zijn we trouwens ook met een patiënt mee geweest naar de ultra-sound, super leuk om te zien! En helemaal leuk toen Inge zelf dat ding in haar hand geduwd kreeg met ‘hier, doe jij ook maar even kijken’.

Het was trouwens even wennen de eerste dag dat we op deze afdeling waren, want Inge en ik zijn dus elke dag een paar uur in andere ruimtes aan de slag geweest. Voor het eerst in weken dat we elkaar een paar uur lang niet zagen!! We hadden opeens van alles bij te praten in de gefrituurde-deegballen-met-thee-pauze. Onze pauze is trouwens wel eens pas om 1 uur of half 2 en we worden vaak rond een uur of half 3 wel eens naar huis gestuurd..

Onze namen blijven moeilijk voor collega’s (en die van hun vaak voor ons), als het goed gaat wordt Joke ‘Yoga’ genoemd, maar ook wel eens Collette of Jurgen… Inge wordt Inget of Ingrit. De nieuwe Matron was onze namen aan het oefenen en bedacht dat ze Joke zou onthouden door ‘egg-joge’, dat klonk inderdaad best goed. Inge werd alleen Hinge genoemd en daardoor zou ze haar onthouden door ‘hanger’… dat klonk toch minder (he, kleerhanger!).  

Op donderdag gingen we mee op out-reach! Dat was echt heel tof! Na de ochtendmeetingen en wat wachten (want half 9 vertrek werd kwart voor tien vertrek) zijn we met een verpleegkundige, een verpleegkundig assistent en een chauffeur vertrokken. Een paar meter van het terrein wed er ‘even gestopt om wat te eten en drinken te halen’ (Inge en ik hadden al een heel overlevingspakket bij ons), een half uur later ofzo konden we weer verder.. en konden de damens ontbijten met cola en friet. We gingen al snel vanuit Mikumi de groene heuvels in, waar we bijna een uur gehobbeld hebben over een zandweg (met veel kuilen, maar het viel gezien het meer nog mee). Toen zagen we her en der wat huisjes (van steen of leen) en stopten we al snel. Het bleek bij iemand thuis te zijn en er stonden al veel moeders met kinderen te wachten. De volgende uren werden alle kinderen gewogen, de moeders moest vervolgens het gewicht noemen als de verpleegkundige assistent of Inge de naam van het kind riep. Hoewel er vaak gekeken werd als ‘dat spreek je zo niet uit..’  kon Inge zich prima redden (Joke zat ondertussen groei-grafriekjes te tekenen) en hebben we goed zitten werken en onze tel-vaardigheden in het Swahili gaan er, door alle gewichten opschrijven snel op vooruit!

Daarna werd het pas echt leuk en hebben we eindeloos spuiten klaargemaakt en kinderen gevaccineerd (lichtelijk sadistische hobby, babys aan het huilen maken). Dit speelde zich af op een kleine binnenplaats waar de vrouw des huizes op open vuur bananen en deegballen zat te bakken, overal vrouwen en kinderen zaten en rond lipen (praten, lachen, huilen, borstvoeding geven etc), daarbij nog wat kippen, eenden en honden en wij, half in de schaduw, half in de zon bezweet bezig waren.

Op de terugweg waren Inge en ik aan het bespreken hoe tof de dag was en zei Joke voor de lol, omdat ons verteld was dat bij het groen langs de weg officieel bij Mikumi National Park hoorde (hoewel de kans dat je er beesten zag erg klein was), dat het enige wat het nog leuker zou kunnen maken was als we nog wat beesten zagen. En even later zaten er bavianen op de weg!! De rest van de auto natuurlijk totaal niet onder de indruk, wij helemaal happy!

Qua huisdieren hebben we een aantal keren aapjes gezien! Ongeveer op ons terras. Waarbij Inge, duidelijk de genen van haar moeder, bedacht heeft om ze een keer bananen te gaan voeren! Super leuk! Wat dus wel tot gevolg had dat ze er de volgende dag weer zaten... Dus heeft Joke Inge verboden om ze iedere dag te gaan voeren...

Afgelopen week was het een keer 38 graden in de schaduw!! Hoe is het bij jullie in de sneeuw...  Laatst scheen zo heftig de zon dat wij als echte toeristen op een kleedje (met kussen) in de zon zijn gaan liggen, muziekje erbij en in een hempje en rok tot op te knieen (wat zo bloot was als we het durfde te maken hier voor het geval we bezoek kregen) hebben liggen zonnen. Hoewel Joke het iets langer volhield dan Inge dreven we al snel weg van het zweet en zijn we de schaduw in gegaan, concluderend dat het ook niet lang meer had geduurd voor we ons verbrand hadden.
Het heeft echter ook een keer zoooo lang en hard geregend ’s nachts dat onze ‘tuin’ een rivier was geworden. We beginnen te snappen wat ‘regenseizoen’ inhoud. Al loopt dat nu al op z’n einde.

Qua eten redden we ons prima; Inge heeft laatst van pindakaas en wat melk hele stijve, maar lekkere pindasaus gemaakt voor bij de rijst. We hebben naast eitjes gebakken op brood ook eitjes gekookt voor op brood, avocado op brood, banaan met honging op brood, lekker lekker. We zijn hier zelfs al een keer uiteten geweest! Een verpleegkundige stelde dit voor om met z’n drieen naar een restaurant/hotel hier in de buurt te gaan. Zij had vooraf aan ons gevraagd of we kip tandori goed vonden want dan zou ze alvast door bellen. Als je dat namelijk niet doet heb je grote kans dat je keuze er niet is of dat het heel lang duurt. Het eten was gezellig en lekker; een soepje, lekkere gekruide kip met rijst en fruit als toetje.

Vrijdag hebben we eerst een stagedagje gehad. Na onze pauze was iedereen klaar/gestopt met het werk en begonnen we met de decoraties, dus was het personeel druk bezig met het ophangen van doeken ter versiering van de hal (van het ochtendgebed/voorlichting voor moeders), want daar zou ’s avonds het afscheidsfeest van de matron, Sister Cystivia zijn. Joke enthousiast gevraagd of we konden helpen en een paar seconden later stond Joke op een veelste onstabiele ladder (die Inge stevig vasthield, NOT) met botte naalden doeken aan de muur te hangen. Het versieren ging op zn Tanzaniaans erg inefficient; met z’n vieren staan kijken hoe een iemand staat te werken enzo. Toen toch maar gevraag dof we even mochten gaan ‘rusten’ bij het guesthouse. Wat dus inhield douchen, iets eten en heftig een likje mascara op doen, haren los, oorbellen in, ringen om en een feest-outfit aan om om half vijf richting het feest te gaan. Er was ons verteld dat het zou beginnen met een mis (wat heftig is voor een feest, maar logisch klinkt voor het afscheid van een non). Er was alleen nog bijna niemand… maar met wat vertraging begon even later de mis. De mis was ongeveer hetzelfde als in de kerk (veel staan en zitten), genieten van het geweldige koor en de uitbundig genietende dirigent/dokter. Mevrouw- ‘echooooo, ayayayaayyyy’ was ook weer mee, geweldig mens! Inge tikte Joke aan om te melden dat deze vrouw met stok en al wel iets weg had van Rafiki van de Lion King, waarna Joke natuurlijk heel veel moeite te doen om nog serieus te blijven in de mis. Na deze happening waren wij benieuwd naar het volgende onderdeel op de planning, maar er werd ons verteld dat er een half uurtje/uurtje niks zou gebeuren, want er moest omgebouwd worden.
Op dit punt van de avond hadden wij (vaak van vrouwen die er prachtig uit zagen!) al een aantal keer te horen gekregen dat WIJ er zo mooi uit zagen. Dit ging inclusief opmerkingen als ‘ik herkende jullie niet!’(joh, hoeveel witten lopen hier nog meer rond!?), ‘waarom doffen jullie je niet wat vaker op’ (want we kregen even uitgelegd dat dat geen zonde is) en heftige high-five, box-achtige handdrukken!

Een tijdje later namen wij, samen met de rest van het ziekenhuispersoneel plaats op een aantal banken die in de zaal stonden. Tegenover stond een tafel voor de eregasten; de Matron vergezeld door de directeur en de pastoor. Na genoten te hebben van heftige muziek (Afrikaans gemixt met Amerikaans, inclusief teksten over sex, dirty en niggers’ op het afscheidsfeest van een non) uit een heftige muziekinstalatie, werd er een openingspraatje gehouden. Daarna draaide een non zich naar ons toe met de mededeling dat er van ons verwacht werd dat wij vooraan bij de andere drie hoofdgasten plaats zouden nemen aan tafel. Wij vonden dit natuurlijk niet te bedoeling en ernstig ongemakkelijk, maar toen ze zei dat het toch echt verwacht werd en dat ze anders niet verder gingen hebben we gedaan wat ons gezegd werd. Inge nam plaats naast de pastoor en Joke naast de directeur. Toen was het tijd om te eten. Het eten was gelukkig gebakken banaan en friet, helaas ook een lompe kippenpoot. Die we dus voor een ‘publiek’ van het volledige personeel op mochten gaan eten met alleen een vork… Tijdens het eten en de rest van de avond ontstonden er leuke gesprekken tussen Joke en de directeur (over bananed, het feest, muziek, zijn gezin, het aankomend bezoek van familie, kanga’s en bier) en Inge en de pastoor (over ons verblijf, bier, het land en vooral WIJN) aan haar ene zijde en aan haar andere zijde de nieuwe Matron (over kanga’s, waar te kopen en waar kleren te maken. Over het samen op pad gaan, over uiterlijk, over make-up, want ja, dit was geen zonde, je mocht best wel iets cosmetisch aan jezelf veranderen en over haar zoon, waar ze dol op is).

 De aanleiding van onze gesprekken over drank was het feit dat er een hele verzameling drankjes (water, soda’s en verschillende biertjes) voor op tafel stonden, waarvan gezegd werd dat alles wat voor je stond bij jou hoorde. Dus naast wat water hebben we allebei een Kilimanjaro biertje geprobeerd (wat helaas lauw en dood was en Joke meer kon waarderen dan Inge, vandaar het gesprek met de pater over wijn).
Na het eten werd de Matron naar voren geroepen en begonnen twee ceremonieleiders met flessen (non-waardige-alcoholloze) champagne te schudden, die wij, de belangrijke mensen, eerst nog even aan moesten raken (ik gok als een soort zegening). Met een goed muziekje en luid gejuich werden de flessen, richting de zuster, geopend. Ongeacht wat er in je glas zat (bij mij was het water maar bij de directeur bier) werd er een flinke scheut champagne bij gegooid en wat het tijd om te gaan proosten. Dit hield in dat met een soort polonaise met een leuk muziekje alle aanwezigen langs de tafel kwamen dansen om ons te proosten, kortom lamme arm. Deze hoofdtafel deed Joke denken aan de troon van de Lobithse kermis, die helaas over een kleine twee weken gemist moet worden, toch leuk om het hier dan te beleven!

De volgende punten op de planning waren wat toespraken, een commediestukje en cadeau’s geven. Dit laatste was noggal een spectakel en duurde lang! De matron stond voor de zaal en een voor een kwamen groepen/afdelingen personeel naar voren gedanst (er werd telkens een nieuw, heftig dansbaar muziekje ingestart) om hun cadeau op het hoofd van de zuster te leggen of, in vele gevallen waren het doeken/kanga’s, om haar heen te wikkelen. Toen het tijd was voor het cadeau van de hoofdtafel en ook wij ons naar achteren begaven voor een dansend entree was de stemming in de zaal duidelijk ‘haha, wij gaan de witjes zien dansen’. Hoewel het ongemakkelijk was hebben we genoten van het feit dat ook wij de zuster in mochten pakken in een doek!
Hierna kwamen er nog wat praatjes en deed een groep nog een dans. De dans had veel weg van de Allosie van de Groessense Kermis, hoofd-schouders-knie-en-teen en de Margarena gemixt, maar omdat iedereen er prachtig uitzag, extreem soepel danst en er zichtbaar van genoot was het geweldig om naar te kijken! Nadat we met z’n allen nog wat wiegend om de zuster heen hadden staan dansen was het feest afgelopen. Het enige wat ons tegenviel aan de avond was dat er dus niet echt meer gedanst werd, waar we , schaamte overwonnen door 1,5 biertje, wel zin in hadden gehad! Na een foto met de zuster (#selfietimemetnon!) was het tijd om naar huis te gaan. De pastoor die naast Inge had gezeten deelde even mee dat hij ons bij het guesthouse af zou zetten. Wij vonden dat voor de paar meter niet zo nodig en Inge had hem in de loop van de avond best wat biertjes weg zien tikken. Toen hij begon over de slangen die er konden zitten zijn we toch maar ingestapt. Wat een avond!! Het was ongemakkelijk, mooi, grappig, geweldig en vooral onvergetelijk!

Zaterdag zaten er aapjes in de boom naast ons terras! Even later renden ze met ze allen wild over het dak op en neer en waren ze van het dak in de boom aan het springen. Super leuk om ze van dichtbij te zien en op de foto te zetten! Toen we ze bij de boom stonden te bekijken zei Inge tegen Joke ‘oeh, blijf eens staan er zit er bijna een op je hoofd!’ en twee seconden later terwijl Joke een paar warme druppels op d’r rug voelde ‘hij plast!!’. Toen snel binnen een ander shirt aan getrokken en heel hard staan lachen. Onder geplast door een aap…
Even laten kwam de happening van de dag. Inge had vrijdag dus met de pastoor over wijn gepraat en dat ze wel van rode wijn hield. Toen had hij gemeld ‘oke, ik kom morgen langs’. Dus we waren redelijk voorbereid maar toch verrast toen de pastoor met een grote bruine envelop met twee flessen rode wijn op de stoep stond!

Zondag hebben wij in Mikumi een doek (geen officiele Kanga, die moet namelijk een spreuk erop hebben) gekocht! Dit koste 9000 Tsh, dus wij gaven 10.000 Tsh, waarbij die 0,40 cent fooi natuurlijk veel te veel was volgens de verkoopster.
Daarnaast hebben we nog wortellen, sinaasappels, chocopasta, melk, kaneel (want Inge had het geweldige idee om binnenkort met wit brood, melk en eieren een keer wentelteeftjes te gaan maken!), een mango, appels en een annanas gescoord! LekkerJ Tassen vol, veel kost het hier niet! En een van de hoogtepunten van die middag was toch wel dat we gepint hebben in Mikumi! Er is sinds kort een ATM en die had geld! Dat is toch best wel bijzonder hiero!

Deze week hebben wij een dokter van hier, waar we ondertussen wel leuk contact mee hebben, uitgenodigd om een Disney te komen kijken, want hij had een keer eerder gezegd dat hij dat niet kende toen wij er naar vroegen. Inge en ik hadden natuurlijk de keuze al gemaakt; het zou de Lion King worden! Dat was grappig voor hem dat er swahili in gesproken werd en voor ons natuurlijk ook om hem daarom te zien lachen!

Daarnaast zijn we aangesproken door een non of we deze week naar de kerk waren geweest. Toen we nee antwoorde vroeg te waarom. Wij uitgelegd dat we in Nederland ook niet gewend zijn omdat we vaak te druk zijn met andere dingen. Toen zei zij terecht dat we hier niet zo druk waren in het weekend en best wel vaker naar de kerk konden… Oeeei, er zijn duidelijk verwachtingen.

Gister was het nationale feestdag; union day, samenvoeging van het vaste land en zanzibar. Dus hadden wij vrij.  ’s Middags zijn we vanaf het einde van het ziekenhuisterrein een stukje langs een oude spoorrails gelopen richting een rivier. Mooi en fijn lopen! Zeker de moeite waard om eens de wandelschoenen aan te doen en dat een stuk verder te gaan lopen!

Toen we weer thuis waren, zijn drie andere Nederlandse verpleegkunde studenten gearriveerd; Loes, Charlotte en Heleen. Dat is even wennen, maar wel leuk. We zullen de komende maanden waarschijnlijk wel veel met ze gaan ondernemen.

Op dit moment zitten Frans, Marlies en Jannie (voor de mensen die dit niet volgen; de ouders en zus van Joke) in het vliegtuig op weg naar Dar es Salaam!!
Zij zullen morgenmiddag in Mikumi arriveren (als alles gaat zoals gepland) en na twee dagen Mikumi, zullen we dan een week met ze vijfen gaan reizen. Heeeeeel veel zin in, die verhalen zullen dus volgen!!

Veel liefs, Inge en Joke